8 Ιουνίου 2017 ♦ Ο Τζον Κάρλιν είναι ένας γνωστός αιρετικός Βρετανός δημοσιογράφος, που συνεργάζεται με πολλά διεθνή μέσα ενημέρωσης (Financial Times, El Pais, Sunday Times) και του οποίου η εύστοχη γνώμη πάντοτε προκαλεί πολλά σχόλια και αντιδράσεις, καθώς φωτίζει με ιδιαίτερο τρόπο πολλά συγκαιρινά μας γεγονότα: την εκλογή Τράμπ, την κρίση στην Κολομβία, την υπόθεση Πιστόριους, και τώρα τις εκλογές στη Βρετανία.
Με την ευκαιρία της σημερινής εκλογικής διαδικασίας στη Βρετανία δεν θα μπορούσε να μην εκφράσει την αδέσμευτη άποψή του, που φιλοξενείται στο σημερινό φύλλο της ισπανικής εφημερίδας El Pais με τίτλο «Αγγλοσαξωνική αιδώς». Ακολουθεί το κείμενο:
«Τόσο παλαιές οι δημοκρατίες τους, τόσο θαυμαστή η επιστημονική τους πρόοδος, τόσο κυρίαρχη η γλώσσα τους, όμως σήμερα η Βρετανία κι οι ΗΠΑ γελοιοποιούνται ενώπιον του κόσμου όλου.Για τον Ντόναλντ Τραμπ δεν περισσεύουν πια επίθετα να τον χαρακτηρίσεις: ο παραλογισμός της πραγματικότητάς του ξεπερνά κάθε δυνατότητα παρωδίας του. Το πολιτικό θέαμα που παρουσιάζουν οι Βρετανοί δεν είναι τόσο γκροτέσκο, αλλά είναι όμως εξίσου συγκεχυμένο. Οι Αγγλοσάξωνες έχουν παύσει πια να είναι, εάν ήσαν κάποτε, ένα παράδειγμα δημοκρατίας για τον υπόλοιπο κόσμο.
Τόσο ο Εργατικός Τζέρεμι Κόρμπιν, όσο κι η Συντηρητική Τερέζα Μέι είναι οι κύριοι υποψήφιοι για την πρωθυπουργία στις εκλογές της Πέμπτης. Εμένα μου είναι δύσκολο να ψηφίσω κάποιον από τους δύο.
Αμφότεροι είναι καθηλωμένοι στο παρελθόν: ο Κόρμπιν στις επαναστατικές χίμαιρες της Κούβας, των Σαντινίστας, του Τσάβες. Η Μέι με τη σειρά της στην φαντασιακή χρυσή εποχή της Αυτοκρατορίας, όταν οι κοινωνικές τάξεις είχαν συναίσθηση ποια είναι η θέση τους στον κόσμο, οι πλούσιοι έτρωγαν σάντουϊτς με αγγουράκι πίκλα, οι φτωχοί κρεατόπιττες κι οι Ευρωπαίοι δεν είχαν επιμολύνει την Γηραιά Αλβιόνα με τα ισπανικά ‘τάπας’ και το κρασί Ριόχα τους, το ιταλικό ‘πανετόνε’ και τα ‘προσέκο’ κι άλλες τόσες επιζήμιες πολιτισμικές επιρροές.
Η Μέι παρουσιάζεται, αθέλητά της, ωσάν μία αυστηρή διευθύντρια κολεγίου. Ο Κόρμπιν σαν ένας εκτός τόπου καθηγητής γεωγραφίας. Όμως στο βάθος, η Μέι τρέμει τα παιδιά που εξουσιάζει, δηλ. το εκλογικό σώμα, κι ο Κόρμπιν δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το πώς θα επιβάλλει τάξη στους μαθητές του, ούτε κι έχει μία στρατηγική για το πώς θα τους βοηθήσει να περάσουν τις εξετάσεις.
Αμφότεροι υπόσχονται, όπως είναι φυσικό, ευημερία και ισότητα. Η Μέι επί τη βάσει των περικοπών, ο Κόρμπιν χάρις στις κρατικές δαπάνες. Λιγοστοί είναι εκείνοι που τους πιστεύουν. Εν μέρει επειδή δεν μπορούν να πείσουν ως ηγέτες, αλλά κυρίως διότι κανείς από τους δύο δεν έχει την παραμικρότερη συγκεκριμένη ιδέα για το πώς θα μπορούσαν να βγάλουν τη χώρα από τα δυσθεώρητα βάσανα στα οποία μπήκαν από πέρυσι μετά το δημοψήφισμα για το Brexit.
Αρκούνται στο να φλυαρούν για το τι πρόκειται να κάνουν με τις συντάξεις, ή με την δημόσια υγεία, όταν δεν προτείνουν κανένα σχέδιο για το πώς στο καλό η Βρετανία θα κατορθώσει να βγει από την ΕΕ δίχως να καταρρεύσει η οικονομία της. Εάν δεν υπάρχει ρευστό στα ταμεία του κράτους οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με όποια μελλοντική ευημερία και ισότητα είναι απλά λόγια του αέρα.
Η κοινοτοπία της προεκλογικής εκστρατείας στη Βρετανία αποτελεί καρπό της ανεπάρκειας της Μέι και του Κόρμπιν, όμως για να είμαστε και κατ΄ελάχιστον δίκαιοι μαζύ τους, η απόφαση των συμπατριωτών τους να βγουν από την ΕΕ τους έχει φέρει και τους δύο σε μία δύσκολη θέση. Έτσι επαναλαμβάνουν τις συνήθεις προεκλογικές ‘μάντρα’ (επωδούς), πασχίζοντας να εμπνεύσουν αισιοδοξία, μολαταύτα αμφότεροι γνωρίζουν καλά—η Μέι με περισσότερη σαφήνεια, διότι διαθέτει περισσότερες πληροφορίες επ’ αυτού—ότι λίγα είναι τα όσα μπορούν να κάνουν: το μέλλον της Βρετανίας έξω από την Ευρώπη είναι φτωχό, ασήμαντο και άδηλο».
Πηγή: El Pais, ΑΠΕ-ΜΠΕ
