του Πολ Ντάλισον
18 Οκτωβρίου 2017 ♦ Η βίαιη δολοφονία της δημοσιογράφου Ντάφνι Καρουάνα Γκαλιζία αυτή την εβδομάδα στη Μάλτα φωτίζει δυσάρεστα ένα μικρό νησί της Μεσογείου που οι περισσότεροι στην Ευρώπη γνωρίζουν ως ένα απλό θέρετρο.
Από εδώ και στο εξής όμως, η μικρότερη χώρα της ΕΕ, με πληθυσμό κάτω των 450.000 κατοίκων, θα είναι γνωστή ως ο τόπος όπου μια δημοσιογράφος δολοφονείται με παγιδευμένο αυτοκίνητο μέρα μεσημέρι και η ευθύνη επιρρίπτεται ευθέως στην κυβέρνηση.
Ο γιος της δολοφονημένης δημοσιογράφου, δημοσιογράφος κι αυτός, καταδίκασε το «μαφιόζικο κράτος όπου σε κάνουν κομμάτια επειδή ασκείς τις βασικές σου ελευθερίες». «Η μητέρα μου δολοφονήθηκε επειδή στάθηκε ανάμεσα στο κράτος δικαίου και σ' εκείνους που το παραβιάζουν», έγραψε ο Μάθιου Καρουάνα Γκαλιζία στο Facebook. Μιλώντας για τον πρωθυπουργό Ζοζέφ Μουσκάτ, εναντίον του οποίου είχε επανειλημμένα στραφεί η μητέρα του, έγραψε: «Πρώτα γέμισε το γραφείο του με απατεώνες, ύστερα γέμισε την αστυνομία με απατεώνες και ηλίθιους, στη συνέχεια γέμισε τα δικαστήρια με απατεώνες και ανίκανους».
Έχω δουλέψει στο παρελθόν μαζί με την Καρουάνα Γκαλιζία. Ήταν αρθρογράφος στη Malta Independent, ενώ εγώ ήμουν αναπληρωτής διευθυντής σύνταξης. Δεχόταν ευχαρίστως την κριτική του διευθυντή της και ξεκίνησε να γράφει ένα μπλογκ επειδή δεν της ήταν αρκετή μια στήλη δύο φορές την εβδομάδα. Αδιαφορούσε για την ευπρέπεια της δημοσιογραφίας. Η τελευταία της στήλη, που δημοσιεύτηκε την ημέρα της δολοφονίας της, είχε τίτλο «Ο απατεώνας Σεμπρί ήταν στο δικαστήριο σήμερα, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι απατεώνας». Πρόκειται για τον Κιθ Σεμπρί, τον προσωπάρχη του πρωθυπουργού.
Όταν ερχόταν στα γραφεία της Malta Independent, ήταν σαν να μπαίνει μέσα μια διασημότητα. Σπανίως σταματούσε για κουβέντα και κατευθυνόταν αμέσως στο γυάλινο γραφείο του διευθυντή. Όταν η στήλη της ερχόταν στο email μας την παραμονή της δημοσίευσής της, γινόταν πάντα δεκτή με επιφωνήματα. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει άνθρωπος στη χώρα που να μη γνώριζε αυτή τη γυναίκα και να μην είχε μια ισχυρή άποψη για εκείνη.
Για τους Μαλτέζους λένε ότι κρατάνε πάντα δύο εφημερίδες. Αυτή που θα διαβάσουν (για τους περισσότερους είναι οι Times of Malta, αν και οι νεότεροι αναγνώστες προτιμούν τη Malta Independent ή τη Malta Today) κι εκείνη που δείχνει τις πολιτικές τους προτιμήσεις (τη L'Orizzont, που εκδίδεται από τη Γενική Ένωση Εργατών και υποστηρίζει τους Εργατικούς, και την In-Nazzjon που ανήκει στο Εθνικιστικό Κόμμα).
Στην πραγματικότητα, το νησί είναι χωρισμένο μεταξύ Εργατικών και Εθνικιστών. «Πρώτα είσαι υποστηρικτής των Εθνικιστών ή των Εργατικών κι ύστερα Μαλτέζος», λέει ο Μάριο Τομάς Βασαλό, που διδάσκει δημόσια πολιτική στο Πανεπιστήμιο της Μάλτας. «Είμαστε περικυκλωμένοι από την πολιτική, δεν μπορείς να της ξεφύγεις».
Σύμφωνα με τον Σιμόν Μουσουτίλ, έναν πρώην ευρωβουλευτή που παραιτήθηκε από την ηγεσία του Εθνικιστικού Κόμματος όταν ηττήθηκε από τους Εργατικούς του Μουσκάτ στις αρχές Ιουνίου, «η Μάλτα έχει το μέγεθος μιας μεσαίας πόλης και τα γνωρίσματα ενός κράτους. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την πολιτική, όπως οι πολιτικοί δεν μπορούν να ξεφύγουν από το εκλογικό σώμα».
Τώρα αποδεικνύεται ότι, εκτός από αναπόδραστη, η πολιτική μπορεί να γίνει και φονική. Η Καρουάνα Γκαλιζία είχε ενημερώσει πριν από δύο εβδομάδες την αστυνομία ότι λάμβανε θανατικές απειλές. Το πόσο σοβαρά ελήφθησαν υπόψη οι καταγγελίες της είναι άγνωστο. Ένας αστυνομικός πάντως ονόματι Ραμόν Μιφσούντ αποπέμφθηκε από το σώμα επειδή ανάρτησε ένα μήνυμα στο Facebook για τη δολοφονία που ήταν γραμμένο στα μαλτέζικα και τελείωνε με δύο λέξεις στα αγγλικά: "Feeling happy" (Αισθάνομαι χαρούμενος).
(*) Ο Πολ Ντάλισον είναι συνεργάτης του Politico και εργάστηκε στη Malta Independent από το 2000 ως το 2003
Πηγή: Politico.eu, ΑΠΕ-ΜΠΕ
